میان هم همه ها کسی نشسته در باد میان انزوا از پس کوچه با رد پای کمی با تردید یا چند قدم به جلو یا چند قدم به عقب
چه میشود گفت این یا خاطره هست یا تصمیم
یادم نداده اند یادم نداده اند بانم یا بگریزم
تصمیم بگیرم یا نگیرم
هر انچه بر من گذشت به تلخی یا شیرینی گذشت
زندگی را مدیون با تو بودن هستم و زیستن را مدیون نفس کشیدن در هوای تو دوستت میدارم ای مادر مام وطن آغوش عشق
کجا می توان رفت جز امنیت اغوش تو جای ندارم
این عادلانه نیست
مرا نخواهند برد مرا که مشتاقانه در انتهای کوچه تردید ایستاده ام گاهی سرک میکشند اما وقتی میدوم سمت انتهای سنگ فرشهای خیس کوچه همه چیز بن بست میشود نگاه او صدای او خنده او وتردید این سخت شکنجه میدهد مرا این سخت میشکند بال وپرم من سخت فریاد میزنم این عادلانه نیست
مرا کشیدن خطوت آرام میکند
مرا نشستن و ترسیم
مرا اجبار هاشور وقلم
مرا سیاه وسفید
